De toetssteen van de waarheid
Hoe kunt u iets weten over de toestand na de dood? Aan een vraag als deze ligt maar al te vaak de veronderstelling ten grondslag dat men van dingen die niet zichtbaar zijn geen kennis kan krijgen – niet zichtbaar, niet bereikbaar. Dit is helaas een van de dwaasheden waaraan het denken van de mens zich overgeeft!
Als u de geschiedenis van de religie, van de filosofie en van de wetenschap bestudeert, komt u tot de ontdekking dat een van de droevigste trekken van de menselijke natuur is de vaak voorkomende onwil om feiten te erkennen. Denk maar eens na: de dingen die u kunt aanraken en zien zijn juist de bedrieglijkste omdat u in de eerste plaats te kampen heeft met uw zintuigen en hun onvolkomenheden – de tastzin, het gezichtsvermogen, het gehoor, enz. – en na deze onvolmaakte naar het brein overbrengende organen vervolgens met het brein zelf, dat geen volmaakt instrument is om te oordelen als het tot conclusies moet komen.
Maar er is iets in de mens dat kennis uit de eerste hand kan opdoen. Noem het de geest, noem het de intuïtie, of geef er een andere naam aan. Het feit blijft dat de enige kennis waarop u altijd kunt vertrouwen niet ligt in wat u kunt aanraken en zien, maar in wat van binnenuit tot u komt. Dat is het enige wat u weet. Over andere zaken heeft u ideeën of leest u de denkbeelden van anderen.
Beseft u wel dat praktisch elke grote ontdekking die ooit is gedaan, in de wetenschap of elders, op elk gebied van menselijk streven, afkomstig is van iemand die daartoe werd geïnspireerd? En als hij dit wonderbaarlijke geschenk aan de mensheid geeft, gaat zij een stap omhoog. Elk zo’n geschenk vloeit voort uit de innerlijke geest van een mens. Elke grote uitvinding begint met een intuïtieve inval; eerst het idee en dan misschien jaren van werk om het te verwezenlijken en anderen zover te krijgen dat ze het begrijpen.
U kunt de waarheid leren kennen door die innerlijke kracht. Maar als u die kracht wilt vinden, moet u inderdaad heel wat zwaar werk verzetten.