Theosophical University Press Agency

Inhoud deel 2

Enkele mededelingen in de klassieken over de heilige eilanden en continenten, esoterisch verklaard

Al het voorafgaande was aan Plato en aan veel anderen bekend. Maar omdat geen ingewijde het recht had om alles wat hij wist bekend te maken, kreeg het nageslacht alleen toespelingen. Omdat het doel van zijn onderricht meer de ethiek dan de geografie en de etnologie of de geschiedenis betrof, versmolt de Griekse filosoof de geschiedenis van Atlantis, die miljoenen jaren omvatte, tot één gebeurtenis die hij liet plaatsvinden op een betrekkelijk klein eiland van 3000 stadiën lang en 2000 stadiën breed (of ongeveer 560 bij 320 km, wat ongeveer de omvang van Ierland is), terwijl de priesters over Atlantis spraken als een continent dat zo groot was als ‘heel Azië en Libië’ samen.¹ Maar ook al is de algemene lijn van het verhaal van Plato aangepast, het draagt het stempel van de waarheid.² In ieder geval heeft hij het niet bedacht, want ook Homerus, die vele eeuwen vóór hem leefde, spreekt in zijn Odyssee over de Atlantes (dat zijn onze Atlantiërs) en hun eiland.³ De overlevering was dus ouder dan de bard van Ulysses. De Atlantes en de Atlantiden van de mythologie zijn gebaseerd op de Atlantes en Atlantiden van de geschiedenis. Zowel Sanchoniathon als Diodorus hebben de geschiedenissen van die helden en heldinnen bewaard, hoe sterk deze verslagen ook vermengd zijn geraakt met het mythische element.

In onze tijd zijn we getuige van het verbazingwekkende feit dat het bestaan van betrekkelijk recente figuren zoals Shakespeare en Wilhelm Tell bijna altijd wordt ontkend, waarbij men probeert aan te tonen dat de ene een pseudoniem was, en de andere een persoon die nooit heeft bestaan. Is het dan verwonderlijk dat de twee machtige rassen – de Lemuriërs en de Atlantiërs – in de loop van de tijd zijn versmolten en vereenzelvigd met een paar halfmythische volkeren, die alle dezelfde familienaam droegen?

Herodotus spreekt over de Atlantes, een West-Afrikaans volk dat zijn naam gaf aan de berg Atlas, die vegetariërs waren, en ‘van wie de slaap nooit door dromen werd verstoord’; en die bovendien ‘dagelijks de zon bij zijn op- en ondergang vervloekten, omdat zijn overmatige hitte hen verschroeide en kwelde’.⁴

Deze mededelingen zijn gebaseerd op morele en psychische en niet op fysiologische feiten. Het verhaal van Atlas (zie boven) geeft de sleutel ertoe. Als de slaap van de Atlantiërs nooit door dromen werd verstoord, was dat omdat die specifieke overlevering betrekking heeft op de vroegste Atlantiërs, van wie het fysieke lichaam en de hersenen in fysiologische zin nog niet voldoende waren verdicht om de zenuwcentra tijdens de slaap te laten werken. Wat die andere mededeling betreft – namelijk dat ze dagelijks ‘de zon vervloekten’ – ook deze heeft niets met hitte te maken, maar met het morele verval dat toenam naarmate het ras zich ontwikkelde. Dit wordt in onze Toelichtingen verklaard. ‘Zij [het zesde onderras van de Atlantiërs] gebruikten magische bezweringen zelfs tegen de zon’ – en toen ze daarin niet slaagden, vervloekten ze deze. Aan de tovenaars van Thessalië schreef men de macht toe de maan naar beneden te halen, zoals de Griekse geschiedenis ons verzekert. De Atlantiërs waren in hun nadagen berucht om hun magische vermogens en hun slechtheid, hun eerzucht en provocatie van de goden. Vandaar dezelfde overleveringen in de Bijbel over antediluviale reuzen en de Toren van Babel, die men ook in het boek Henoch vindt.

Diodorus noemt nog een paar feiten: de Atlantiërs beroemden zich erop dat ze het land bezaten waarin alle goden waren geboren; ook dat Ouranos hun eerste koning was geweest, en verder dat hij de eerste was die hun de astronomie had geleerd.⁵ Uit de oudheid is weinig meer dan dit aan ons overgeleverd.

De mythe van Atlas is een allegorie die gemakkelijk is te begrijpen. Atlas stelt de oude continenten Lemurië en Atlantis voor, verenigd en verpersoonlijkt in één symbool. ‘De dichters schrijven aan Atlas, evenals aan Proteus, een hoge wijsheid en een universele kennis toe, en vooral een grondige bekendheid met de diepten van de oceaan’,⁶ omdat beide continenten rassen droegen die door goddelijke meesters waren onderwezen, en omdat beide waren verzonken naar de bodem van de zeeën, waar ze nu sluimeren tot hun volgende herrijzing boven het water. Atlas is de zoon van een oceaannimf, en zijn dochter is Kalypso – ‘de waterige diepte’. Atlantis ligt verzonken onder het water van de oceaan, en zijn nageslacht slaapt zijn eeuwige slaap op de oceaanbodem. De Odyssee stelt hem voor als de bewaker en de ‘drager’ van de enorme zuilen die de hemelen van de aarde scheiden. Hij is hun ‘ondersteuner’. En omdat zowel Lemurië, vernietigd door onderzeese vuren, als Atlantis, verzwolgen door de golven, in de diepten van de oceaan verzonken,⁷ zegt men dat Atlas werd gedwongen het aardoppervlak te verlaten, en zich bij zijn broer Iapetos in de diepten van de Tartarus aan te sluiten.⁸ Sir Theodore Martin heeft gelijk als hij zegt dat deze allegorie betekent: Atlas ‘staat op de vaste bodem van de onderste halve hemelbol en draagt zo tegelijk de aardschijf en het hemelgewelf . . . het vaste omhulsel van de bovenste halve hemelbol’.⁹ Want Atlas is Atlantis dat de nieuwe continenten en hun horizonnen op zijn ‘schouders’ draagt.

Decharme geeft in zijn Mythologie de la Grèce antique uiting aan zijn twijfel over de juistheid van de vertaling van Pierron van het Homerische woord ἔχει door sustinet (draagt), omdat het onbegrijpelijk is ‘dat Atlas tegelijkertijd verschillende zuilen die op verschillende plaatsen staan, kan steunen of dragen’.¹⁰ Als Atlas een individu was, zou het een vreemde vertaling zijn. Maar omdat hij een continent in het westen verpersoonlijkt, waarvan men zei dat het tegelijk de hemel en de aarde ondersteunt,¹¹ – d.w.z. de voeten van de reus staan op de aarde terwijl zijn schouders het hemelgewelf dragen, een toespeling op de reusachtige bergtoppen van het Lemurische en het Atlantische continent – wordt de benaming ‘ondersteuner’ heel juist. De term ‘bewaarder’ voor het Griekse woord ἔχει, dat Decharme in navolging van Sir Theodore Martin opvat in de betekenis van φυλάσσει en ἐπιμελεῖται, geeft niet dezelfde betekenis weer.

Deze opvatting was ongetwijfeld toe te schrijven aan de reusachtige bergketen die langs de grens van de aarde (of schijf) liep. Deze bergtoppen hadden hun wortels tot in de bodem van de zeeën, terwijl ze hun hoofd naar de hemel verhieven, en hun toppen in de wolken verdwenen. De oude continenten hadden meer bergen dan dalen. De Atlas en de Pico van Tenerife, nu twee nietige overblijfselen van de twee verloren continenten, waren in de tijd van Lemurië drie keer zo hoog, en in de tijd van Atlantis twee keer zo hoog. Zo noemden volgens Herodotus de Libiërs de berg Atlas ‘de zuil van de hemel’,¹² en Pindaros omschreef de latere Etna als ‘de hemelse zuil’.¹³ De Atlas was in de tijd van Lemurië een ontoegankelijke eilandpiek, toen het Afrikaanse continent nog niet uit zee was verrezen. Het is het enige westerse overblijfsel dat is blijven bestaan, onafhankelijk van het continent waarop het derde ras werd geboren, zich ontwikkelde en ten val kwam,¹⁴ want Australië vormt nu een deel van het oostelijke continent. Nadat volgens de esoterische overlevering een derde van de omvang van de trotse Atlas onder water was verzonken, bleven twee derden als erfdeel van Atlantis over.

Ook dit was bekend aan de priesters van Egypte en aan Plato zelf, en alleen de plechtige gelofte van geheimhouding, waaraan men zich zelfs tijdens de mysteriën van het neoplatonisme hield, verhinderde dat de hele waarheid werd meegedeeld.¹⁵ De kennis van de laatste eilanden van Atlantis was in feite zo geheim – wegens de bovenmenselijke vermogens van zijn bewoners, de laatste rechtstreekse afstammelingen van de goden of goddelijke koningen, zoals men dacht – dat het bekendmaken van de ligging en van het bestaan ervan met de dood werd bestraft. Theopompus zegt iets dergelijks in zijn altijd gewantrouwde Meropis, wanneer hij meedeelt dat de Feniciërs de enige zeevaarders langs de westkust van Afrika waren, en dit zo geheimhielden dat ze vaak hun eigen schepen tot zinken brachten om al te nieuwsgierige vreemdelingen elk spoor van hen te laten kwijtraken.

Er zijn oriëntalisten en historici – en ze vormen de meerderheid – die, terwijl ze volstrekt onbewogen blijven bij de nogal grove taal van de Bijbel, en bij sommige gebeurtenissen die daarin worden verteld, een grote afkeer tonen van de immoraliteit in de pantheons van India en Griekenland.¹⁶ Men zal ons misschien zeggen dat vóór hen Euripides, Pindaros, en zelfs Plato hetzelfde te kennen gaven; dat ook zij zich ergerden aan die verzinsels, ‘die armzalige verhalen van de dichters’ (ajoidw`n oi{de duvsthnoi lovgoi), zoals Euripides het formuleert.¹⁷

Maar misschien is er nog een andere reden voor geweest. Zij die wisten dat er meer dan één sleutel tot de theogonische symboliek was, hebben een fout gemaakt door deze in zo’n grove en misleidende taal uit te drukken. Want ook al kon een ontwikkelde en geleerde filosoof de kern van wijsheid onder de ruwe schil van de vrucht onderscheiden, en wist hij dat laatstgenoemde de hoogste wetten en waarheden van psychische en fysieke aard verborg, en ook de oorsprong van alle dingen, de niet-ingewijde leek kon dat niet. De letterlijke betekenis was voor hem religie; de interpretatie heiligschennis. En deze letterlijke betekenis kon hem noch verheffen noch vervolmaken, als hij zag welk voorbeeld de goden hem gaven. Maar voor een filosoof – vooral een ingewijde – is de theogonie van Hesiodus zo historisch als geschiedenis maar kan zijn. Plato aanvaardt haar als zodanig, en maakt zoveel van haar waarheden openbaar als zijn geloften hem toelaten.

Het feit dat de Atlantes beweerden dat Ouranos hun eerste koning was, en dat Plato zijn geschiedenis van Atlantis begint bij de verdeling van het grote continent door Poseidon, de kleinzoon van Ouranos, bewijst dat er continenten en koningen waren vóór Atlantis. Want Poseidon, aan wie dat continent ten deel viel, vindt op een eilandje slechts één mensenpaar, gemaakt van klei (d.w.z. de eerste fysieke menselijke mens; van wie de oorsprong begon bij de laatste onderrassen van het derde wortelras). De god huwt met hun dochter Kleito, en zijn oudste zoon Atlas ontvangt als zijn deel de berg en het continent dat naar hem werd genoemd.

Alle goden van de Olympus, evenals die van het hindoepantheon en de rishi’s, waren zevenvoudige personificaties: (1) van de noumena van de intelligente natuurkrachten; (2) van kosmische krachten; (3) van hemellichamen; (4) van goden of dhyani-chohans; (5) van psychische en spirituele vermogens; (6) van goddelijke koningen op aarde (of de incarnaties van de goden); (7) van aardse helden of mensen. De kennis om onder deze zeven vormen de vorm te onderscheiden die wordt bedoeld, behoorde altijd aan de ingewijden, van wie de vroegste voorgangers dit symbolische en allegorische stelsel hadden ontworpen.

Terwijl Ouranos (of de menigte die deze hemelse groep vertegenwoordigde) dus regeerde en heerste over het tweede ras en hun (toenmalige) continent, regeerde Kronos of Saturnus over de Lemuriërs, en streden Jupiter, Neptunus¹⁸ en anderen volgens de allegorie om Atlantis, dat in de tijd van het vierde ras de hele aarde was. Poseidonis, of het (laatste) eiland van Atlantis – in de mystieke taal van de geheime boeken ‘de derde stap van Idaspati’ (of Vishnu) – bestond tot ongeveer 12.000 jaar geleden.¹⁹ De Atlantes van Diodorus hadden gelijk toen ze beweerden dat ‘de goden’ in hun land, de streek rondom de berg Atlas, ‘waren geboren’, d.w.z. ‘incarneerden’. Maar pas na hun vierde incarnatie werden ze voor de eerste keer menselijke koningen en heersers.

Diodorus noemt Ouranos de eerste koning van Atlantis, waarbij hij bewust of onbewust de continenten met elkaar verwart; maar Plato verbetert deze bewering indirect. Ouranos was de eerste die de mensen astronomie onderwees, omdat hij een van de zeven dhyani-chohans van dat tweede tijdperk of ras is. Het is ook in het tweede manvantara (dat van Svarochisha) dat we onder de zeven zonen van de manu, de heersende goden of rishi’s van dat ras, Jyotis²⁰ aantreffen, de leraar in de astronomie (jyotisha), een van de namen van Brahma. En de Chinezen vereren evenzo T’ien (of de hemel, Ouranos), en noemen hem hun eerste leraar in de astronomie. Ouranos bracht de titanen van het derde ras voort, en zij waren het die (verpersoonlijkt door Saturnus-Kronos) hem verminkten. Want omdat de titanen tot voortplanting vervielen, toen ‘schepping door wil werd opgevolgd door fysieke voortplanting’, hadden ze Ouranos niet meer nodig.

En hier moet men ons toestaan en vergeven dat we kort van het onderwerp afwijken. Als gevolg van de meest recente geleerde bijdrage van Gladstone in de Nineteenth Century,²¹ zijn de denkbeelden van het grote publiek over de Griekse mythologie nu nog meer door verdraaiing en vooroordeel verminkt. Aan Homerus wordt een verhaaltechniek toegeschreven, die door Gladstone wordt beschouwd als ‘de ware sleutel tot de homerische opvatting’, terwijl deze ‘sleutel’ alleen maar een sluier was. Poseidon ‘is in essentie van de aarde aards . . . sterk en arrogant, zinnelijk en intens jaloers en wraakzuchtig’. Maar dit is omdat hij de geest van het vierde wortelras symboliseert, de heerser van de zeeën, dat ras dat boven het oppervlak van de zeeën (λίμνη) woont,²² dat bestaat uit reuzen, de kinderen van Eurymedon, het ras dat de vader van Polyphemus, de titan en éénogige cycloop, is. Hoewel Zeus over het vierde ras regeert, is Poseidon de heerser, en de ware sleutel tot de triade van de drie broers, zonen van Kronos, en tot onze menselijke rassen. Poseidon en Nereus zijn één: eerstgenoemde is de heerser of geest van Atlantis vóór het begon te verzinken, laatstgenoemde die van na het verzinken. Poseidon is de titanische kracht van het levende ras; Nereus is zijn geest, gereïncarneerd in het volgende vijfde of Indo-Europese ras. Dit heeft de grote Engelse hellenist nog niet ontdekt, of zelfs maar vaag vermoed. En toch maakt hij veel opmerkingen over de ‘spitsvondigheid’ van Homerus, die Nereus nooit noemt, en die we alleen kunnen terugvinden in de familienaam de Nereïden!

Zo hebben zelfs de geleerdste hellenisten de neiging hun beschouwingen te beperken tot de exoterische voorstellingen van de mythologie en hun innerlijke betekenis uit het oog te verliezen; een opmerkelijk voorbeeld daarvan is de zeer geachte W.E. Gladstone, zoals we hebben aangetoond. Terwijl hij als staatsman zowat de meest vooraanstaande figuur van onze eeuw is, is hij tegelijkertijd een van de grootste geleerden die Engeland heeft voortgebracht. De Griekse letterkunde heeft altijd zijn voorliefde gehad, en hij heeft naast zijn drukke ambtsbezigheden tijd gevonden om de hedendaagse literatuur te verrijken met studies van het oude Griekenland, waardoor ook toekomstige generaties hem zullen kennen. Omdat de schrijfster hem oprecht bewondert, betreurt ze het diep dat het nageslacht, ook al zal het zijn grote geleerdheid en hoge beschaving erkennen, toch in het grotere licht dat dan op de hele kwestie van symboliek en mythologie moet schijnen, van oordeel zal zijn dat hij er niet in geslaagd is de geest van het religieuze stelsel te begrijpen dat hij vaak vanuit een dogmatisch christelijk standpunt heeft bekritiseerd. In die toekomstige tijd zal men inzien dat de geheime leer van de prehistorische volkeren, die hij evenals anderen heeft ontkend, de esoterische sleutel is tot de mysteries van zowel de christelijke als de Griekse theogonieën en wetenschappen. Alleen deze leer kan de verwantschap van alle menselijke religieuze beschouwingen of zelfs zogenaamde openbaringen aantonen, en het is deze leer die de figuren op de bergen Meru, Olympus, Walhalla, of Sinaï, de levensgeest inblaast. Als Gladstone jonger was, zouden zijn bewonderaars kunnen hopen dat zijn geleerde studies zouden worden bekroond door de ontdekking van deze grondwaarheid. Zoals het er nu voorstaat, verspilt hij slechts de gouden uren van zijn laatste levensjaren door nutteloze discussies met die grote vrijdenker kol. Ingersoll, waarbij beiden strijden met exoterische wapens uit de arsenalen van onwetende letterknechterij. Deze twee grote tegenstanders zijn beiden blind voor de ware esoterische betekenis van de teksten die ze elkaar als ijzeren kogels naar het hoofd slingeren, terwijl de wereld onder die strijd alleen maar lijdt, omdat de een de gelederen van het materialisme versterkt, en de ander die van blind geloof. En nu keren we terug naar ons eigenlijke onderwerp.

Atlantis wordt vaak met een andere naam aangeduid, die aan onze commentatoren onbekend is. De macht van namen is groot, en was bekend sinds de eerste mensen door de goddelijke meesters werden onderwezen. En omdat Solon dit wist, vertaalde hij de ‘Atlantische’ namen in namen die hij zelf had bedacht. In verband met het continent Atlantis is het goed om te bedenken dat de verhalen die van de oude Griekse schrijvers tot ons zijn gekomen, een warboel van beweringen bevatten, waarvan sommige betrekking hebben op het grote continent en andere op het laatste kleine eiland Poseidonis. Het is een gewoonte geworden om ze alle op te vatten als verwijzingen naar alleen het laatstgenoemde, maar dat dit onjuist is, blijkt uit de onverenigbaarheid van de verschillende uitspraken over de grootte, enz., van ‘Atlantis’.

Zo zegt Plato in Kritias dat de vlakte die de stad omringde, zelf was omgeven door bergketens. . . . En de vlakte was glad en effen, en had een langwerpige vorm, die van noord naar zuid liep, 3000 stadiën in de ene richting en 2000 in de andere. . . . Ze omringden de vlakte door een enorm kanaal of een gracht, 31 m diep, 185 m breed en 2011 km lang.²³

Op andere plaatsen wordt de hele omvang van het eiland Poseidonis opgegeven als die welke hier wordt toegeschreven aan de ‘vlakte rondom de stad’ alleen. Blijkbaar heeft het ene gedeelte van de mededelingen betrekking op het grote continent, en het andere op het laatste overblijfsel ervan – het eiland van Plato.

Verder wordt aangegeven dat de landmacht van Atlantis uit meer dan 1.000.000 man bestaat, en de vloot uit 1200 schepen en 240.000 man. Zulke beweringen zijn volstrekt niet van toepassing op een kleine eilandstaat van ongeveer de grootte van Ierland!

De Griekse allegorieën kennen aan Atlas, of Atlantis, zeven dochters (zeven onderrassen) toe, met de namen Maia, Elektra, Taygete, Asterope, Merope, Alkyone, en Kelaeno. Dit moet etnologisch worden opgevat, omdat men van hen zegt dat ze met goden zijn gehuwd en dat ze de moeders zijn geworden van beroemde helden, de stichters van veel volkeren en steden. In sterrenkundige zin zijn de Atlantiden de zeven Pleiaden (?) geworden. In de occulte wetenschap zijn deze twee met het lot van volkeren verbonden – lotsbestemmingen die overeenkomstig de karmische wet worden bepaald door gebeurtenissen uit hun vorige levens.

In de oudheid beweerden drie grote volkeren afkomstig te zijn uit het rijk van Saturnus, of Lemurië (dat al duizenden jaren vóór onze tijd werd verward met Atlantis): en dit waren de Egyptenaren, de Feniciërs (zie Sanchoniathon), en de oude Grieken (zie Diodorus, volgens Plato). Maar het oudste beschaafde land van Azië – India – beweert, zoals kan worden aangetoond, ook daaruit te zijn voortgekomen. Onderrassen, geleid door de karmische wet of het lot, herhalen onbewust de eerste stappen van hun respectieve moederrassen. Omdat de betrekkelijk blanke brahmanen – toen ze India met zijn donkergekleurde Dravidiërs binnentrokken – uit het noorden kwamen, moet het Indo-Europese vijfde ras afkomstig zijn uit noordelijke streken. De occulte wetenschap toont aan dat de stichters (de respectieve groepen van de zeven prajapati’s) van de wortelrassen allemaal in verband stonden met de poolster. In de Toelichting lezen we:

‘Hij die het tijdperk van Dhruva²⁴ begrijpt, dat 9090 sterfelijke jaren telt, zal de tijden van de pralaya’s begrijpen, de uiteindelijke bestemming van volkeren, o lanoe.’

Bovendien moet er een goede reden zijn geweest waarom een Aziatisch volk zijn grote voorouders en heiligen in de Grote Beer, een noordelijk sterrenbeeld, heeft geplaatst. ‘Het is echter 70.000 jaar geleden sinds de pool van de aarde naar het uiteinde van de staart van de kleine beer wees’;²⁵ en vele duizenden jaren meer sinds de zeven rishi’s met het sterrenbeeld de Grote Beer konden worden vereenzelvigd.

Het Indo-Europese ras ontstond en ontwikkelde zich in het hoge noorden, hoewel na het verzinken van het continent Atlantis zijn stammen verder naar het zuiden Azië binnentrokken. Prometheus is dus de zoon van Asia; en zijn zoon Deukalion, de Griekse Noach – die mensen schiep uit de stenen van moeder aarde – wordt door Lucianus een Scyth uit het noorden genoemd, terwijl Prometheus tot de broer van Atlas wordt gemaakt en in de sneeuw aan de berg Kaukasus wordt geketend.²⁶

Griekenland had zowel zijn Apollo van de Hyperboreeërs als zijn zuidelijke Apollo. Zo zijn bijna alle goden van Egypte, Griekenland, en Fenicië, evenals die van andere pantheons, van noordelijke herkomst en afkomstig uit Lemurië tegen het einde van het derde ras, nadat de fysieke en fysiologische evolutie ervan geheel was voltooid.²⁷ Alle ‘mythen’ van Griekenland waren gebaseerd op historische feiten; was die geschiedenis maar aan het nageslacht doorgegeven zonder haar met verzinsels te vermengen. De ‘éénogige’ cyclopen, de reuzen die volgens de mythe de zonen van Caelus en Terra waren – zoals Hesiodus zegt, drie in getal – waren de laatste drie onderrassen van de Lemuriërs; het ‘ene oog’ had betrekking op het oog van wijsheid;²⁸ want de twee ogen vóór in het gezicht werden pas in het begin van het vierde ras als fysieke organen volledig ontwikkeld. De allegorie van Ulysses, van wie de metgezellen werden verslonden, terwijl de koning van Ithaca werd gered door het oog van Polyphemus met een brandend stuk hout uit te steken, is gebaseerd op de psychofysiologische atrofie van het ‘derde’ oog. Ulysses behoort tot de cyclus van de helden van het vierde ras, en hoewel hij in hun ogen een ‘wijze’ was, moet hij volgens de cyclopische herders een losbandig persoon zijn geweest.²⁹ Zijn avontuur met laatstgenoemden – een barbaars volk van reuzen, de antithese van de hoge beschaving in de Odyssee – is een allegorisch verslag van de geleidelijke overgang van de cyclopische beschaving van steen en kolossale gebouwen tot de meer zinnelijke en fysieke cultuur van de Atlantiërs, die er ten slotte de oorzaak van was dat de laatsten van het derde ras hun allesdoordringende spirituele oog verloren.

Die andere allegorie, waarin Apollo de cyclopen doodt om de dood van zijn zoon Asklepios te wreken, heeft geen betrekking op de drie rassen die worden voorgesteld door de drie zonen van hemel en aarde, maar op het ras van Arimaspische cyclopen van de Hyperboreeërs, de laatsten van het ras dat het ‘oog van wijsheid’ bezat. Eerstgenoemden hebben overal overblijfselen van hun bouwwerken nagelaten, zowel in het zuiden als in het noorden; laatstgenoemden verbleven alleen in noordelijke streken. Daarom heeft Apollo – bij uitstek de god van de zieners, die als plicht heeft ontheiliging te straffen – hen gedood, waarbij zijn pijlen de vurige en dodelijke menselijke begeerten voorstellen. Daarna verborg hij zijn pijl achter een berg in de streken van de Hyperboreeërs.³⁰ In kosmische en sterrenkundige zin is deze Hyperborese god de verpersoonlijkte zon, die in de loop van het siderische jaar (25.868 jaar) de klimaten op het aardoppervlak verandert, waarbij tropische gebieden tot koude streken worden gemaakt, en omgekeerd. In psychische en spirituele zin is zijn betekenis veel belangrijker. Zoals Gladstone in zijn ‘Greater gods of Olympos’ heel terecht opmerkt, zijn ‘de eigenschappen van Apollo en Athena onmogelijk te verklaren zonder onze toevlucht te nemen tot andere bronnen dan de overleveringen die voor een verklaring van de Griekse mythologie meestal worden geraadpleegd’.³¹

De geschiedenis van Latona (Leto), de moeder van Apollo, is rijk aan verschillende betekenissen. Sterrenkundig gezien is Latona de poolstreek en de nacht, die de zon, Apollo, Phoebus, enz., voortbrengt. Ze werd geboren in de landen van de Hyperboreeërs, waar alle bewoners priesters van haar zoon waren, die elke 19 jaar bij het nieuwe begin van de maancyclus zijn opstanding en neerdaling in hun land vierden.³² Latona is geologisch gezien het continent van de Hyperboreeërs en het daar wonende ras.³³

Wanneer de sterrenkundige betekenis haar plaats afstaat aan de spirituele en goddelijke – waarbij Apollo en Athena zich in vogels veranderen, het symbool en teken van de hogere godheden en engelen – dan krijgt de stralende god goddelijke scheppende vermogens. Apollo wordt de personificatie van het zienerschap, wanneer hij het astrale dubbel van Aeneas naar het slagveld zendt,³⁴ en hij heeft de gave aan zijn zieners te verschijnen zonder voor andere aanwezige personen zichtbaar te zijn.³⁵ Dit is een gave die alle hoge adepten ook hebben.

De koning van de Hyperboreeërs was dus de zoon van Boreas, de noordenwind, en de hogepriester van Apollo. De onenigheid tussen Latona en Niobe (het Atlantische ras) – de moeder van zeven zonen en zeven dochters die de zeven onderrassen van het vierde ras en hun zeven vertakkingen verpersoonlijken³⁶ – is een allegorie van de geschiedenis van de twee continenten. De toorn van ‘de zonen van god’, of van ‘wil en yoga’, bij het zien van de gestage ontaarding van de Atlantiërs was groot;³⁷ en de betekenis van de vernietiging van de ‘kinderen van Niobe’ door de kinderen van Latona – Apollo en Diana, de godheden van licht, wijsheid en zuiverheid, of sterrenkundig gezien de zon en de maan, waarvan de invloed veranderingen in de aardas, zondvloeden en andere wereldrampen teweegbrengt – is dus heel duidelijk.³⁸ De mythe over de aanhoudende tranenvloed van Niobe – Zeus verandert haar daarom in een rots: Atlantis bedekt met water – is als symbool niet minder treffend. Men moet bedenken dat Niobe de dochter is van een van de Pleiaden (of Atlantiden) en dus de kleindochter van Atlas, omdat ze de laatste generaties van het tot ondergang gedoemde continent voorstelt.³⁹

Bailly merkt terecht op dat Atlantis een enorme invloed op de oudheid had. Hij voegt eraan toe: ‘Indien deze namen slechts allegorieën zijn, dan is alles wat die mythen aan waarheid bevatten afkomstig van Atlantis; indien de mythe een werkelijke overlevering is – ook al is deze veranderd – dan bevat deze toch de hele geschiedenis van de oudheid.’⁴⁰

Die invloed van Atlantis was zo sterk dat alle oude geschriften – proza en poëzie – vol staan met herinneringen aan de Lemuro-Atlantiërs, de eerste fysieke rassen, maar het derde en vierde ras in de reeks. Hesiodus vermeldt de overlevering over de mensen in het bronzen tijdperk, die door Jupiter uit essenhout waren gemaakt en die harten hadden die harder waren dan diamant. Ze waren van top tot teen in brons gekleed, en brachten hun leven al strijdend door. Ze waren monsterlijk groot, en bezaten een verschrikkelijke kracht, onoverwinnelijke armen en handen daalden van hun schouders af, zegt de dichter.⁴¹ Zo waren de reuzen van de eerste fysieke rassen. De Iraniërs hebben in Yasna een verwijzing naar de latere Atlantiërs. Volgens de overlevering maakten de ‘zonen van god’, of de grote ingewijden van het heilige eiland, gebruik van de zondvloed om de aarde te verlossen van alle tovenaars onder de Atlantiërs. Het genoemde vers richt zich tot Zarathoestra als een van de ‘zonen van god’. Het luidt: ‘U, Zarathoestra, liet alle demonen [d.w.z. tovenaars], die tevoren in menselijke vorm op de wereld rondzwierven, zich in de aarde verbergen’ (d.w.z. hielp om hen te laten verdrinken).⁴²

De Lemuriërs en ook de eerste Atlantiërs, waren in twee verschillende klassen verdeeld: de ‘zonen van de nacht’ of duisternis, en de ‘zonen van de zon’ of het licht. De oude boeken vertellen ons over de verschrikkelijke gevechten tussen deze twee, toen eerstgenoemden hun land van duisternis verlieten, waaruit de zon maandenlang wegbleef, en uit hun onherbergzame streken afdaalden en ‘probeerden de heer van het licht te ontroven’ aan hun meer bevoorrechte broeders van equatoriale streken. Men zal ons misschien zeggen dat de Ouden niets wisten over de lange nacht van de poolgebieden die zes maanden duurt. Zelfs Herodotus⁴³, die geleerder was dan de anderen, maakt alleen maar kort een opmerking over een volk dat zes maanden per jaar sliep, en de andere helft wakker bleef. Toch wisten de Grieken heel goed dat er in het noorden een land was waar het jaar was verdeeld in een dag en een nacht die elk zes maanden duurden, want Plinius zegt dit.⁴⁴ Ze spreken over de Kimmeriërs en de Hyperboreeërs, en maken een onderscheid tussen die twee. Eerstgenoemden woonden in de streek van de Palus Maeotis (tussen de 45ste en 50ste breedtegraad). Plutarchus verklaart dat ze slechts een klein deel van een groot volk waren, dat door de Scythen was verdreven; dit volk hield halt bij de Tanais, nadat het Azië had doorkruist.

Deze oorlogszuchtige menigten woonden vroeger aan de oceaankusten, in dichte bossen en onder een donkere hemel. Daar staat de pool bijna recht boven het hoofd, daar verdelen lange nachten en dagen het jaar.⁴⁵

Wat de Hyperboreeërs betreft, deze volkeren, zoals Plinius het uitdrukt, ‘zaaien ’s morgens, oogsten ’s middags, verzamelen hun vruchten ’s avonds, en trekken zich ’s nachts in hun grotten terug’.⁴⁶

Zelfs de schrijvers van de Zohar kenden dit feit, want er staat geschreven:

Uit het Boek van Hammannunah de Oude vernemen we . . . dat er sommige landen op aarde zijn die verlicht worden, terwijl andere zich in duisternis bevinden; voor deze is het dag, als het voor de eerstgenoemde nacht is; en er zijn landen waar het voortdurend dag is, of waar de nacht slechts enkele ogenblikken duurt.⁴⁷

Het eiland Delos, het Asteria van de Griekse mythologie, heeft nooit in Griekenland gelegen, een land dat in die tijd nog niet bestond, zelfs niet in moleculaire vorm. Verschillende schrijvers hebben aangetoond dat het een land of eiland voorstelde, veel groter dan de kleine stukjes land die Griekenland werden. Zowel Plinius als Diodorus Siculus plaatsen het in de noordelijke zeeën. De een noemt het Basileia of ‘koninklijk’;⁴⁸ de ander, Plinius, noemt het Osericta (of Serita),⁴⁹ een woord dat volgens Rudbeck⁵⁰ ‘in de noordelijke talen een betekenis heeft gehad die gelijkstond met het eiland van de goddelijke koningen of god-koningen’, of ook het ‘koninklijke eiland van de goden’, omdat de goden daar werden geboren, d.w.z. de goddelijke dynastieën van de koningen van Atlantis kwamen daar vandaan. De geografen en geologen kunnen ernaar zoeken in die groep eilanden⁵¹ die zijn ontdekt door Nordenskiöld op zijn reis met de Vega in de arctische gebieden.⁵² De geheime boeken delen ons mee dat het klimaat in die gebieden meer dan eens is veranderd sinds de eerste mensen die nu bijna ontoegankelijke breedten bewoonden. Ze waren een paradijs vóór ze een hel werden; de donkere Hades van de Grieken en het koude rijk van de schimmen, waar de Scandinavische Hel, de godin-koningin van het dodenrijk, ‘diep beneden in Helheim en Niflheim heerst’. Toch was het – sterrenkundig gezien – de geboorteplaats van Apollo, de schitterendste van alle goden, in de hemel, zoals hij in zijn menselijke betekenis de meest verlichte van de goddelijke koningen was die over de eerste volkeren heersten. Laatstgenoemd feit wordt bevestigd door de Ilias, waarin Apollo vier keer in zijn eigen vorm verschijnt (als de god van de vier rassen) en zes keer in menselijke vorm,⁵³ d.w.z. in relatie tot de goddelijke dynastieën van de vroegere androgyne Lemuriërs.

Deze eerste mysterieuze volkeren, hun landen (die nu onbewoonbaar zijn geworden), en ook de naam die zowel aan de dode als aan de levende mens is gegeven, hebben de onwetende kerkvaders de gelegenheid verschaft om een hel te bedenken, die ze hebben omgevormd tot een brandende in plaats van een ijskoude plaats.⁵⁴

Het is natuurlijk duidelijk dat noch de Hyperboreeërs, noch de Kimmeriërs, de Arimaspen, of zelfs de Scythen – die aan de Grieken bekend waren en betrekkingen met hen onderhielden – onze Atlantiërs waren. Maar ze waren allemaal afstammelingen van hun laatste onderrassen. De Pelasgen behoorden ongetwijfeld tot de voorouders van het latere Griekenland, en waren een overblijfsel van een onderras van Atlantis. Plato zinspeelt hierop wanneer hij spreekt over laatstgenoemden, van wie de naam zou zijn afgeleid van pelagus, de grote zee. De zondvloed van Noach is sterrenkundig en allegorisch, maar niet mythisch, want het verhaal is gebaseerd op dezelfde oude overlevering van mensen – of beter gezegd van volkeren – die tijdens de rampen in kano’s, arken, en schepen werden gered. Niemand zou willen beweren dat de Chaldeeuwse Xisuthrus, Vaivasvata van de hindoes, de Chinese Peiruun – de ‘lieveling van de goden’, die hem in een kano uit de vloed redden – of de Zweedse Bergelmir, voor wie de goden in het noorden hetzelfde deden, allemaal een en dezelfde persoon zijn. Maar al hun legenden zijn gebaseerd op de ramp die zowel het continent als het eiland Atlantis trof.

De allegorie over de antediluviale reuzen en hun tovenarij is geen mythe. Bijbelse gebeurtenissen zijn werkelijk geopenbaard. Maar noch door de stem van God te midden van donder en bliksem op de berg Sinaï, noch door een goddelijke vinger die de gebeurtenissen op stenen tafelen schrijft, maar eenvoudig door overlevering via heidense bronnen. Diodorus herhaalde beslist niet de Pentateuch toen hij over de titanen schreef – de reuzen, geboren uit de hemel en de aarde, of beter gezegd uit de zonen van God die de dochters van de mensen die schoon waren, tot vrouw namen.⁵⁵ Ook citeerde Pherekydes niet uit Genesis, toen hij over die reuzen bijzonderheden gaf die niet in de joodse heilige geschriften te vinden zijn. Hij zegt dat de Hyperboreeërs een ras van titanen waren, een ras dat afstamde van de eerste reuzen, en dat het gebied van de Hyperboreeërs de geboorteplaats van de eerste reuzen was. De Toelichtingen op de heilige boeken verklaren dat het genoemde gebied het hoge noorden was, nu de poolgebieden, het pre-Lemurische eerste continent, dat eens het huidige Groenland, Spitsbergen, Zweden, Noorwegen, enz., omvatte.

Maar wie waren de nefilim van Genesis 6:4? Eeuwen vóór de gebeurtenissen die in het Boek van het Begin staan opgetekend, leefden er in Palestina al paleolithische en neolithische mensen. De theologische overlevering vereenzelvigt deze nefilim met harige mensen of saters, waarvan laatstgenoemden in het vijfde ras al een mythe vormden en eerstgenoemden in zowel het vierde als het vijfde ras historisch waren. We hebben elders meegedeeld wat de prototypen van deze saters waren, en we hebben gesproken over de bestialiteit van het vroege en het latere Atlantische ras. Wat is de betekenis van de liefdesgeschiedenissen van Poseidon die zo’n verscheidenheid van dierlijke vormen aanneemt? Hij werd een dolfijn om Amphitrite voor zich te winnen; een paard om Ceres te verleiden; een ram om Theophane te bedriegen, enz. Poseidon is niet alleen de personificatie van de geest en het ras van Atlantis, maar ook van de ondeugden van deze reuzen. Gesenius en anderen wijden veel aandacht aan de betekenis van het woord nefilim, maar verklaren erg weinig. Esoterische geschriften vermelden dat deze harige wezens de laatste afstammelingen waren van die Lemurisch-Atlantische rassen, die kinderen verwekten bij vrouwelijke dieren van nu al lang uitgestorven soorten; daardoor brachten ze mensen zonder spraak voort, ‘monsters’, zoals de stanza’s zeggen.

De mythologie, die is gebaseerd op de theogonie van Hesiodus – slechts een dichterlijk verslag van werkelijke overleveringen, of mondeling overgebrachte geschiedenis – spreekt over drie reuzen, Briareos, Kottos, en Gyges genaamd, die in een donker land woonden, waar ze door Kronos waren gevangengezet wegens hun opstand tegen hem. Alle drie hebben volgens de mythe honderd armen en vijftig hoofden, waarbij laatstgenoemde staan voor rassen en eerstgenoemde voor onderrassen en stammen. Wanneer men bedenkt dat in de mythologie bijna iedere persoon een god of een halfgod is, en in zijn tweede aspect ook een koning of een eenvoudige sterveling,⁵⁶ en dat beide worden opgevat als symbolen van landen, eilanden, natuurkrachten, elementen, volkeren, rassen en onderrassen, zal de esoterische Toelichting begrijpelijk worden. Daarin staat dat de drie reuzen de drie poollanden zijn, die verschillende keren van vorm zijn veranderd, bij elke nieuwe ramp, of bij het verdwijnen van het ene continent om plaats te maken voor het andere. De hele aardbol wordt periodiek hevig in beroering gebracht; en dit is sinds het verschijnen van het eerste ras vier keer gebeurd. Hoewel het hele aardoppervlak daardoor elke keer werd veranderd, is toch de samenstelling van de noord- en de zuidpoolgebieden maar weinig gewijzigd. De poollanden verenigen zich en vallen uiteen in eilanden en schiereilanden, maar blijven toch altijd dezelfde. Daarom wordt Noord-Azië het ‘eeuwige of altijddurende land’ genoemd, en Antarctica het ‘eeuwig levende’ en ‘het verborgene’; terwijl de landen rond de Middellandse Zee, de Atlantische en de Grote Oceaan en andere gebieden om beurten verdwijnen in en weer verschijnen boven de grote watermassa.

Vanaf het eerste verschijnen van het grote continent Lemurië waren de drie poolreuzen door Kronos in hun cirkel gevangengezet. Hun gevangenis wordt door een bronzen muur omgeven, en de uitgang bestaat uit poorten die door Poseidon (of Neptunus, en dus door de zeeën) zijn gemaakt, en die ze niet kunnen passeren; en in dat mistroostige gebied, waar eeuwige duisternis heerst, kwijnen de drie broers weg. De Ilias maakt er de Tartaros van.⁵⁷ Toen de goden en titanen op hun beurt tegen Zeus – de godheid van het vierde ras – in opstand kwamen, herinnerde de vader van de goden zich de gevangen reuzen, die hem konden helpen de goden en titanen te overwinnen, en laatstgenoemden in Hades te werpen; of duidelijker gezegd, om Lemurië te midden van donder en bliksem naar de bodem van de zeeën te slingeren, om plaats te maken voor Atlantis, dat op zijn beurt zou moeten verzinken en ten onder gaan.⁵⁸ De geologische verheffing en overstroming van Thessalië was een herhaling op kleine schaal van de grote ramp; en omdat deze in het geheugen van de Grieken bewaard bleef, werd ze door hen vermengd en verward met het algemene lot van Atlantis. De oorlog tussen de rakshasa’s van Lanka en de bewoners van Bharata, de enorme strijd tussen de Atlantiërs en de Indo-Europeanen, en het conflict tussen de daeva’s en de izeds (of peri’s), werden zo ook eeuwen later de strijd van de titanen, gescheiden in twee vijandelijke kampen, en nog later de oorlog tussen de engelen van God en de engelen van Satan. Historische feiten werden theologische dogma’s. Eerzuchtige geleerde tekstverklaarders, mensen van een klein nog maar pas geboren onderras, en een van de jongste loten van de Indo-Europese stam, voelden zich geroepen om het religieuze denken van de wereld te vernietigen, en slaagden daarin. Bijna 2000 jaar lang prentten ze de denkende mensheid het bestaan van Satan in.

Maar omdat nu meer dan één hellenist – evenals Bailly en Voltaire – ervan overtuigd is dat de theogonie van Hesiodus op historische feiten was gebaseerd,⁵⁹ wordt het voor de occulte leringen gemakkelijker om hun weg te vinden naar het denken van serieuze mensen; daarom worden deze passages uit de mythologie naar voren gebracht bij onze bespreking van de hedendaagse standpunten van de wetenschap in deze appendix.

De symboliek die men in alle exoterische geloofsopvattingen aantreft, bevat verwijzingen naar prehistorische waarheden. Het zonnige, gelukkige land, de oorspronkelijke bakermat van de eerste mensenrassen, is sinds die tijd verschillende keren Hyperborees en Saturnisch⁶⁰ geworden, en laat verschillende aspecten van de gouden eeuw en de heerschappij van Saturnus zien. Het was in klimatologisch, etnologisch en ethisch opzicht heel gevarieerd. Want het derde, Lemurische, ras moet fysiologisch worden verdeeld in het vroege androgyne en het latere tweeslachtige ras; en het klimaat van zijn woonplaatsen en continenten in dat van een eeuwige lente en een eeuwige winter, in leven en dood, zuiverheid en onzuiverheid. De cyclus van de legenden wordt op zijn reis door de volksfantasie voortdurend veranderd. Toch kan hij worden gezuiverd van het slib dat hij heeft verzameld op zijn reis door vele landen en langs talloze denkers, die aan de oorspronkelijke feiten het product van hun eigen rijke fantasie hebben toegevoegd. We laten de Griekse interpretaties even met rust, en gaan op zoek naar verdere bevestiging van deze feiten in het wetenschappelijke en geologische bewijsmateriaal.

Noten

---