Gedetineerden laten van zich horen
[Een aantal gedetineerden in de Verenigde Staten volgt een theosofische correspondentiecursus. De volgende passages uit verschillende van hun brieven getuigen van de aspiraties en de spirituele honger van velen achter de tralies. – Red.]
Ik schrijf u naar aanleiding van de onlangs door mij ontvangen bestelling van de De geheime leer, de Index en de Introductie tot de Geheime Leer. Ik wil u en de anderen graag bedanken voor de prompte en attente service die ik heb gekregen.
Ik zag dat er voorin de GL een kaartje is bijgesloten, waarop in het kort de correspondentiecursus voor gevangenen en de GL wordt besproken. Ik ben zeer geïnteresseerd in deze cursus en zou graag meer hierover willen weten.
Ik wil u ook bedanken voor de gratis nummers van Sunrise die ik heb ontvangen. Ik had verschillende oude nummers besteld die ik uitvoerig heb bestudeerd en waaraan ik veel plezier beleef. Ik heb ze ook gegeven aan andere gelijkgestemden hier. Het is verbazingwekkend, maar het is hier bijna als een ondergronds spoorwegnet van leesstof. Het is als een lus die altijd terugkomt. Als gevolg van onze opsluiting zijn sommige soorten lectuur die de gevangenis niet verstrekt, beperkt verkrijgbaar. Het is verbazingwekkend hoe velen van de gevangenen de beperkte lectuur die we krijgen werkelijk respecteren. Ik weet dat de zeven nummers van Sunrise die ik zelf heb, zoveel zijn gelezen en herlezen dat de kleuren van de omslag zijn vervaagd, en dan heb ik ze nog maar een paar maanden. Ik zou graag weten wat de totale prijs zou zijn voor de leverbare oude nummers van Sunrise, zodat ik kan werken aan het inzamelen van geld om ze aan te schaffen en ze te schenken aan de bibliotheek van de kapel hier. Ik denk dat er hier meer gevangenen zijn die er iets aan zouden hebben dan iemand van ons zich realiseert.
Ik wil u en alle medewerkers van de T.S. bedanken voor de wijze waarop ik ben behandeld. Als gevangene loop ik tegen barrières aan die soms bijna onoverkomelijk zijn. Soms voelen we ons slechts een ‘nummer’ door de manier waarop we worden behandeld of genegeerd. Het is fijn te weten dat er nog iemand is die vindt dat wij menselijk zijn en gevoelens hebben. Hartelijk dank.
– C.S., Minnesota
Er lijkt in deze gevangenis iets gaande te zijn wat ik een theosofische explosie zou willen noemen. Mensen van elke godsdienst stellen vragen over theosofie. Op het ogenblik geef ik een theosofische cursus op zaterdag en zondag van 8.30 tot 11.00 uur ’s ochtends. Waar heb ik me ‘Zelf’ mee ingelaten! De meeste van mijn broeders lezen boeken en tijdschriften van de Geünieerde Loge van Theosofen. Dit komt grotendeels doordat zij een gratis boek aanbieden, getiteld Universal Theosophy door Robert Crosbie. Binnen de gevangenismuren ga ik dit boek nu meer zien dan de bijbel. Ik geloof dat ik de directe getuige ben van wat Judge de ‘vermenging’ van rassen noemde. Ik zal wel de eerste zijn die zegt dat ik het heerlijk vind! Bij de wekelijkse islamitische dienst was ik de voorganger. Ik zei iets waardoor ikzelf echt was verbijsterd. Ik zei dat het christendom en de islam de mensheid in de steek hebben gelaten. Ik zou willen dat u de uitdrukking op de gezichten van de mensen had gezien. De voornaamste reden dat ik zulke tekortkomingen aan de orde stelde waren ‘dogmatisme en credo’s’. Ik voel me tegenwoordig bijzonder prettig bij een ‘theosofische denkwijze’. In plaats van te proberen anderen te bekeren tot het zien van de wereld zoals ik deze zie, ‘help’ ik hen de ‘oude wijsheid’ in hun eigen religie te zien. Door deze houding aan te nemen zijn er werkelijk deuren opengegaan die tot nu toe gesloten waren.
– W.T., Florida
Ik heb niet veel ervaringen met kinderen gehad, maar ik weet dat zij met hun hart denken en de dingen zien zoals ze zijn. Onlangs toen hier een bezoekdag was, stond ik bij de magnetron een broodje warm te maken toen er een klein kind bij me kwam staan en naar me opkeek. Ik vroeg haar of ze bang was toen haar moeder haar de eerste keer hier naar toe had meegenomen om haar papa op te zoeken. Ze zei dat dat in het begin zo was, maar nu niet meer. Ik vroeg haar waarom en ze zei dat wij alleen maar een fout hadden gemaakt en geen slechte mensen waren, we waren net als haar papa. Toen vroeg ze aan mij of ik bang was. Ik zei hetzelfde. Eerst hadden de mannen hier, net als haar papa, fouten gemaakt, maar ze waren toch goede mensen. Ze zei, ‘dat weet ik’, en ging terug naar haar papa en mama.
Het deed me glimlachen. Zij zag ons met haar hart, niet met haar ogen. Grote kerels die allemaal hetzelfde droegen, de meesten met tatoeages op hun armen, sommigen op hun gezicht. Zij had de juiste houding, en daardoor veranderde ook de mijne.
– W.M., Colorado
Oorzaak en gevolg is de beste omschrijving van karma. De tijd tussen oorzaak en gevolg, nou, daarvoor zou wel eens heel wat uitleg nodig kunnen zijn. Ik kan het het beste vergelijken met het gaan staan op een schop en geraakt worden door het handvat. Dit is onmiddellijk karma, en als tegengestelde hiervan, stel je je voor dat je een paar honderd meter tuinslang hebt. Je staat direct naast de kraan en draait deze open. Nu weet je dat het water door de slang loopt, toch komt er niets uit, dus breng je je oog naar het eind om te zien wat er aan de hand is, om als resultaat een oog en gezicht vol met water te krijgen. Hoewel je weet dat je geen reden hebt om je te ergeren, doe je dat soms toch. Zo werkt karma meestal.
– S.B., Nevada
Ik zit in de gevangenis in de staat Oklahoma waar een enorm vooroordeel bestaat tegen alles wat te maken heeft met het occulte. Toen Het levensraadsel en de eerste twee lessen van uw correspondentiecursus kwamen, moest ik formulieren invullen, de strijd aangaan met de bewaking en het personeel voordat ik ze zelfs maar in ontvangst kon nemen. Toch werd ik voortdurend in de gaten gehouden: bewaker na bewaker nam mijn boek in beslag; zij beweerden dat ik mij bezighield met duivelverering en hebben me zelfs in de isoleercel gestopt.
Ik moest praten met de gevangenispredikant en anderen, maar door te volharden won ik uiteindelijk de strijd. Het levensraadsel is nu in mijn bezit, ik heb een lagere (bewakings)status gekregen, en ik ben gereed om verder te gaan met de oude leringen. De functionarissen van deze gevangenis hebben mij verzekerd dat ik zonder verdere complicaties kan doorgaan. Ik zal niet opgeven totdat ik kan leren.
– R.C., Oklahoma
Sociale en maatschappelijke vraagstukken: criminaliteit