Zo eenvoudig . . .
Jane Bartlett Walter
In een grote stad in Alabama begonnen enkele van ons ‘oorlogsweduwen’ in 1945 een kantine voor officieren in een van de hotels. Op een middag kwam er een generaal binnen voor een kopje koffie, wat muziek en misschien een spelletje bridge. Het was een forse man – groot, grijzend en zelfverzekerd. De lagere officieren schenen door hem te worden aangetrokken alsof hij een magneet was, want de kracht die hij uitstraalde was bijzonder fascinerend.
Na een poosje verdwenen ze geleidelijk naar de dansvloer en ik kreeg de kans met hem te praten. Hij keek je aan op een heerlijk directe manier, hij had een prettig gevoel voor humor en een aanstekelijk lachje. We bespraken de oorlog met al zijn verschrikkingen, zijn strakke discipline en dergelijke, en ik vroeg hem hoe hij dat alles had doorstaan en toch zijn gevoel voor humor en gezonde verstand had weten te behouden. Haast verlegen haalde hij een smoezelig strookje papier uit een zak van zijn uniform en gaf het aan mij. ‘Dit’, zei hij, ‘heeft me door heel wat schijnbaar onoverkomelijke problemen heen geholpen’. Ik las het gedichtje – bijna een gebed – en las het daarna nog eens. Voor deze enorme man, leider van vele mannen, dienden de volgende eenvoudige woorden, in oorlog en vrede, als richtsnoer:
Waar ik ben schijnt Gods licht door mij heen,
Want Hij en ik zijn niet twee, maar één.
Waar dan ook, Hij heeft mij nodig zoals ik ben,
Het is onnodig te tobben, te vrezen, of dat ik iets plan.
Als ik ontspannen ben en vrij
Zal Hij werken door middel van mij.
Nu kon ik zijn heldere vaste blik, zijn zelfverzekerde houding, en de aantrekkingskracht die de lagere officieren voelden als hij binnenkwam, begrijpen. Ik heb de generaal nooit meer gezien, maar als ik in een oorlog had moeten vechten, zou ik graag willen dat hij mijn bevelvoerend officier was.