De dood van een eend
Virginia George
Wij wonen aan een inham van de Stille Oceaan, en elk voorjaar komen er veel wilde eenden met hun kuikentjes na een uitzinnige paartijd in onze haven aan. Maar vorig jaar namen alleen een enkele eend met haar negen jonkies hun plaats in. Twee van de kleintjes stierven, blijkbaar door aangeboren zwakte, want de andere groeiden voorspoedig.
Het is nogal traumatisch wanneer dieren die onder onze hoede komen sterven. Toen ik een dood eendenkuikentje in mijn hand had, werd ik getroffen hoe perfect zijn lichaampje was – de onvoltooide stompjes vleugel, de volmaakte schoonheid van de snavel met de kleine neusgaatjes, de precieze verdeling van de veren, geel en vaalgeel. Het donzige pluis over zijn hele lichaam was zó zacht en levend, zijn oranje pootjes en kleine zwarte zwemvoetjes zó perfect gevormd! Ik moest wel nadenken over dit kleine vogeltje dat werd geboren en daarna stierf vóór het veel van het leven had kunnen ervaren. Welke macht gaf vorm aan dit nietige schepseltje? Hoewel het uiterlijk volmaakt was, deed iets het sterven. Zeker, er is een goddelijkheid die ons doel bepaalt, en zowel bij dieren als mensen werkt karma zoals dat het geval is voor alle dingen op aarde en in het heelal.
De plotselinge dood, vooral van iemand die jong is, is schokkend en bedroevend. Maar de dood kan komen als een welkome vriend voor hen van wie het lichaam is versleten, die oud zijn geworden en genoeg hebben van het leven. Ten slotte bereiken we een harmonieuze neutraliteit ten opzichte van de dood. En het zal blijken dat wanneer we voorbij de dood zijn gegaan en zijn uitgerust van onze ontmoetingen met de problemen en vreugden van het leven, we ons bewust zullen worden van de onvermijdelijke en onweerstaanbare roep om ons opnieuw te belichamen, want het leven is de leerschool. En wie weet? Mijn kleine eendenjong is niet verdwenen in het niets; misschien komt het op een goeie dag aangepeddeld in onze haven.