Ik heb Katherine Tingley nooit gekend
Eloise Hart
Ik heb Katherine Tingley nooit ontmoet, maar terugziend besef ik hoezeer haar invloed een zegen in mijn leven is geweest. Ze overleed enkele jaren voordat ik iets had vernomen over theosofie en het centrum dat ze in Point Loma had opgericht. Maar wat ik had gehoord trok me aan als een magneet om deel uit te maken van het leven en het werk aldaar.
Bij mijn aankomst in 1936 werd me een kamer gegeven in het grote academiegebouw op de derde verdieping boven de hoofdingang en met uitzicht op de uitgestrekte tuinen met een fontein in het midden, waaromheen ik ’s morgens vroeg vaak konijntjes, kwartels en eekhoorns verstoppertje zag spelen. Vanaf mijn balkon zag ik de zon opkomen boven de baai van San Diego en de lage heuvels verderop. Deze kamer en andere waarin les werd gegeven of studenten woonden, vormden een ring rond een ruime en smaakvol ontworpen rotonde, die werd verlicht door het zonlicht dat door haar turkooizen glazen koepel naar binnen viel.
De verschillende programma’s – die mij diep hadden getroffen – waren, zo werd me verteld, een fletse afspiegeling van de luisterrijke zaken die Katherine Tingley voor hen, die zij hierop onthaalde, had laten opvoeren. Veel van haar vieringen en toneelvoorstellingen in de openlucht werden opgevoerd in het prachtige Griekse Theater – het eerste dat in Noord-Amerika werd gebouwd – dat verderop aan de weg lag. Gedurende de jaren dat ik daar woonde werd dit theater echter vooral gebruikt voor ochtendwijdingen: vroege vogels kwamen bij elkaar om te luisteren naar en na te denken over wat werd voorgelezen uit de geschriften van KT, De stem van de stilte van H.P. Blavatsky, Levensvragen van G. de Purucker, en de Bhagavad Gita.
In de weekends werden openbare en besloten bijeenkomsten gehouden in de Vredestempel, een groot met wingerd begroeid gebouw waarvan het interieur in pasteltinten was geschilderd. Met de hand gesneden kamerschermen en stoelen alsmede enorme gebeeldhouwde vazen met bloemen en planten tooiden het podium. Ik hielp graag bij de opstelling hiervan. Een verstilde en bijna heilige sfeer heerste in de zaal terwijl de werkers de bloemen schikten en de organisten hun muziek repeteerden.
Deze tempel bovenop een oranjerode zandstenen kaap zag uit over de Stille Oceaan, waarvan het water overdag diepblauw was en ’s nachts danste in het weerkaatste licht van ontelbare sterren. Gebouwd volgens aanwijzingen van KT, weerkaatste de amethistkleurige glazen koepel met zijn gouden vlam het licht van de zon en de maan en diende als baken voor zeelieden.
Terwijl ik de colleges aan de universiteit bijwoonde nam ik, in overeenstemming met KT’s ideaal van een evenwichtige opvoeding, deel aan een verscheidenheid van culturele en alledaagse werkzaamheden, zoals helpen in de wasserij, naaikamer, keuken, kantoor, bibliotheken, en was als onderwijzeres en huismoeder behulpzaam bij kinderactiviteiten. In die jaren hoorde ik spreken over KT’s geavanceerde opvoedingsmethoden zowel aan de academie als in het lotuscirkelwerk. Deze methoden waren een steun voor mij toen ik leider van de lotuscirkels werd en later toen mijn gezin naar Arizona verhuisde en ik betrokken was bij diverse aspecten van school- en padvinderswerk voor kinderen.
Toen ik voor het eerst naar Lomaland verhuisde, waren bijna alle mensen daar geïnspireerd door en hadden ze gediend onder Katherine Tingley, en de toewijding die ze haar betoonden was bijna tastbaar aanwezig – evenals hun toewijding aan het beleid van haar opvolger, dr. De Purucker. Het was een nieuwe cyclus van leringen, een cyclus die KT had voorzien en waarop ze hen had voorbereid. Ook toen kenden ze dr. De Purucker die haar vaste helper en steun was geweest. Hij heeft haar eens beschreven als ‘een esoterica in hart en nieren’, en hij sprak uit ervaring. Zij was het die hem had geïnspireerd en aangemoedigd tot zijn geleerdheid, zijn geschriften en de colleges die een toelichting gaven op de leringen van H.P. Blavatsky en die van haar leraren. Hoewel het zijn woorden waren die mijn hart hebben vervuld, mijn vragen beantwoord en me hebben gesteund, is de kracht van Katherine Tingley’s inspiratie in mijn leven een zegen geweest. Haar denkbeelden over de rol van de vrouw in het huwelijk en het gezin en in de maatschappij hebben mijn opvattingen, mijn leven, mijn huwelijk, mijn geschriften en theosofische inspanningen verlicht.
Aan de jongsten en oudsten schonk ze een kostbaar juweel: ‘Het leven is vreugde’. Dat is het inderdaad, en het is een vreugde die vreugde te zoeken en te ontdekken – die altijd vergezeld gaat van schoonheid en liefde. Een van haar andere uitdrukkingen ‘zelfgeleide evolutie’ geeft zelfs aan hen die bijzonder terneergeslagen zijn de moed om het leven te aanvaarden en te erkennen dat alleen wij voor onszelf en onze omstandigheden verantwoordelijk zijn, dat wij het vermogen bezitten om van iedere dag een gezegende dag te maken.
Gedachten als deze verrijken je leven. Ongetwijfeld mijn leven en dat van vele anderen van wie de ziel door haar woorden, haar voorbeeld en haar geïnspireerde werk werd getroffen.