Enkele gedachten over de toekomst
[‘On the future: a few reflections’, Lucifer, maart 1892, blz. 20-3]
Hoewel ik een Amerikaans staatsburger ben, is mijn geboorteland Ierland, en hoe lang ik ook leef, ik zal nooit een Amerikaan kunnen worden. Het is misschien goed, want noodzakelijk, dat ik daarvoor een toekomstige incarnatie moet afwachten.
HPB had of gelijk of ongelijk in wat ze in De geheime leer zegt over de toekomst van Amerika. Als ze ongelijk had, kan men dit alles afdoen als zinloze speculatie. Maar, als ze gelijk had, moeten alle serieuze theosofen haar woorden, en ook de conclusies waartoe deze leiden, goed overwegen, zich eigen maken en steeds in gedachten houden.
Op de eerste bladzijden van deel 2 spreekt ze over vijf grote continenten. Ten eerste, het Onvergankelijke Heilige Land1; ten tweede, het Hyberborische, waarvan een deel nu tot Noord-Azië behoort; ten derde, het langgeleden verzonken Lemurië, waarvan enkele resten, eilanden en toppen van hoge bergketens zijn overgebleven; ten vierde, Atlantis, waarvan men aanneemt dat het in de Atlantische Oceaan onder de oppervlakte van het water ligt, en waaraan misschien Tenerife en het Atlasgebergte herinneren; ten vijfde, Amerika.
1. Dit ligt aan de noordpool – WQJ.
Op grond van een overzicht van het boek, waarbij de voetnoten zijn doorgespit en bepaalde delen van de tekst zijn geselecteerd, komt men beslist tot de conclusie dat het huidige Amerika, hoewel het niet het werkelijke continent is zoals het zal worden, niettemin deel ervan uitmaakt en nu ongetwijfeld de bakermat vormt voor het ras dat in de toekomst het zesde continent zal bewonen, dat voor het zesde grote wortelras uit het water omhoog zal komen. Waar? Wanneer het huidige Amerika door verschrikkelijke overstromingen zal zijn verdeeld en hier en daar aan zijn westkust grote stukken land heeft achtergelaten, zal misschien het grootste deel van het nieuwe Amerika in de Stille Oceaan uit zijn lange slaap onder de zeeoppervlakte oprijzen. Dan zal de grote oceaan terecht de Pacific worden genoemd, want dat ras zal niet tot strijd geneigd zijn, noch oorlogen of oorlogsrumoer kennen, omdat het het zevende te dicht is genaderd, dat als taak zal hebben de volmaking te bereiken en de heilige graal te grijpen en te behouden.
Sla deel 2, blz. 503 en verder op. Daar kunt u lezen dat de Amerikanen al na 300 jaar een eigen ras zijn geworden, kortom de kiemen van het zesde onderras, die over enkele eeuwen zullen uitbloeien tot de pioniers van dat ras dat het huidige Europese vijfde onderras met al zijn kenmerken zal opvolgen. Dan, na ongeveer 25.000 jaar – die zoals u zich zult herinneren staan voor een grote astronomische cyclus van iets langere tijdsduur – zal dit nieuwe ras de komst van het zevende onderras voorbereiden. Rampen zullen u dan treffen; landen en volkeren zullen worden weggevaagd, in de eerste plaats de Europese, waaronder Groot-Brittannië – indien dit land niet al eerder is verdwenen – en daarna delen van zowel Noord- als Zuid-Amerika. En hoe klein en verbasterd zal dan de nalatenschap van hedendaagse wetenschappers zijn, die nu weliswaar meesters over de microben zijn, maar dan als vreemde overblijfselen uit de 19de eeuw zullen worden beschouwd, toen, zoals de mensen elkaar dan zullen vertellen, zovelen met de waarheid voor hun neus, erom lachten en haar apostelen stenigden, en intussen rond het altaar van de onzichtbare stof een fantastische dans uitvoerden.
Het schijnt alsof een of andere macht doelbewust Noord- en Zuid-Amerika had uitgekozen als de plaats waar een nieuw wortelras zou moeten ontstaan. Deze twee continenten waren duidelijk de zetels van oude rassen en niet de woonplaatsen van wilde onontwikkelde mensen. De roodhuid van Noord-Amerika heeft helemaal het uiterlijk en de opvattingen van een ras dat eens groot was. Hij gelooft in één god, een devachan na de dood met schitterende jachtvelden. Enkele stammen bezitten schematische voorstellingen van de manier waarop de wereld werd gevormd en bevolkt, die vreemd genoeg op de kosmologie van de hindoes lijkt, en hun folklore draagt de diepe sporen van haar herkomst uit een vroegere en betere tijd. Zetten we ons onderzoek naar het zuiden voort, dan stapelen zich overal de bewijzen op van een vroegere beschaving, die nu met de cyclische golf die haar deed opkomen, is verdwenen. In Midden-Amerika treffen we veel stenen ruïnes aan en verder naar het zuiden vinden we soortgelijke bewijzen.
In de loop van de tijd werden deze continenten wat we ontginbare grond zouden kunnen noemen die, terwijl deze zijn vruchtbaarheid herwon, lag te wachten totdat stromen Europeanen er binnen begonnen te stromen. Spanjaarden overstroomden Zuid-Amerika en vestigden zich in Californië en Mexico; Engelsen, Fransen en Nederlanders veroverden Noord-Amerika, en later kwamen alle volkeren, zodat nu op beide continenten bijna elk ras gemengd is en zich nog steeds vermengt. Zelfs Chinezen trouwden met vrouwen van Europees bloed; ook hindoes zijn hier; het oude parsi-ras heeft zijn vertegenwoordigers; de Spanjaarden hebben zich met de lokale bevolking vermengd, en de slavenhouders met de Afrikanen. Ik twijfel er niet aan dat van elk ons bekend ras iemand hier is geweest en in de laatste 200 jaar door vermenging van bloed een indruk heeft achtergelaten.
Maar de laatste overblijfselen van het vijfde continent, Amerika, zullen niet verdwijnen voordat het nieuwe ras enige tijd heeft geleefd. Dan zal een nieuwe woonplaats, het zesde continent, boven de wateren zijn verschenen om het jonge volk te ontvangen dat boven ons zal uitsteken, zoals wij boven de pygmeeën van Afrika. Maar dan zal er geen Amerika meer bestaan zoals wij het kennen. Toch moeten deze mensen afstammelingen zijn van het ras dat hier nu opkomt; anders is onze filosofie onjuist. In Amerika vormt zich nu het nieuwe onderras, en in dit land werd de huidige Theosophical Society opgericht, twee zaken van grote betekenis. Het waren de Verenigde Staten waarheen de boodschapper van de meesters kwam, hoewel Europa even toegankelijk was voor het werk dat werd ondernomen. Later ging deze boodschapper naar India en toen naar Europa en vestigde zich in Groot-Brittannië. Dit alles is van belang, als we erover nadenken. Want waarom begon ze met de beweging eerst in Amerika en eindigde haar rol daarin in Engeland? Men zou zich kunnen afvragen: Waarom werd niet tot iedere prijs een poging gedaan om de laatste uiterlijke impuls te geven in het beloofde land waar ze aan dit werk begon?
Verbeeld u zich maar geen moment, mijn Engelse broeders, dat Londen hiertoe werd uitgekozen omdat ze door de schoonheid van uw eiland werd aangetrokken, of omdat ze tot de conclusie was gekomen dat er toch een fout was gemaakt door niet in de eerste plaats daarheen te gaan. Het gebeurde allemaal uit bittere noodzaak en met een wijsheid ontleend aan vele oudere denkers, die de cyclussen zoals deze onweerstaanbaar voortrollen voor ogen houden. De plaats waar de energie het eerst wordt uitgestort, het krachtcentrum, is belangrijk en niet die waar deze eindigt. En dit blijft waar, hoe belangrijk de plaats van het einde in het plan misschien ook is. Denkt u dat India niet even belangrijk is? En zou dat land niet ogenschijnlijk een betere plaats hebben geboden dan alle andere voor het begin van het grote werk? Adepten maken niet zulke fouten.
De ontdekking van Amerika wordt toegeschreven aan Christoffer Columbus. Al wordt dit betwijfeld, toch twijfelt niemand eraan dat het Spaanse volk dit land in het begin het meest bevolkte en intussen enig oud karma uitwerkte en nieuw karma vormde door veel oorspronkelijke bewoners te doden. Zo snelt een ten dode opgeschreven volk naar zijn ondergang, zoals Arjuna de menigten insecten, dieren en mensen Krishna’s vlammende monden zag binnensnellen. Maar later kwamen stoere Engelsen, die op het grootste land dat op dit continent het langst zal blijven bestaan, op het volk, op zijn wetten, op zijn constitutie, zijn gewoonten, zijn literatuur en taal een onuitwisbaar stempel hebben gedrukt. Misschien vormen Engeland en Ierland de toegangspoorten voor de ego’s die hier voor het stille werk van de opbouw van een nieuw ras incarneren. Misschien schuilt er enige betekenis in het feit dat er meer scheepvaartlijnen voor personenvervoer naar de Verenigde Staten zijn die uit Engeland komen – en onderweg Ierland passeren als het laatste zichtbare land van de oude wereld – dan uit andere landen. De handelingen van mensen, de ondernemingen van kooplieden en de oorlogen die soldaten voeren, volgen alle een wet die in de sterren is vastgelegd en, terwijl ze het verleden kopiëren, symboliseren ze altijd de toekomst.
Schertste HPB slechts toen ze in haar boek schreef dat Ierland een oud Atlantisch overblijfsel is en Engeland een jonger eiland, waarvan het oprijzen uit de zee door wijzen vanaf Erins kust werd gadegeslagen? Misschien kan het volk van dat oude land op het nieuwe ras van Amerika een belangrijke invloed uitoefenen. Vergelijkenderwijs lijkt het dat inderdaad te hebben gedaan en zal dat in de toekomst waarschijnlijk blijven doen. Politiek gezien misschien, want velen in Amerika verwachten maatschappelijke onrust. In dat geval zal iedere moedige onderzoeker erkennen dat de Ieren, of ze onwetend zijn of niet, voor wet en orde zullen opkomen, want ze strijden hier niet tegen een oude vijand.
En waarom is door een speling van het lot de grote steen van het lot in de Westminster Abbey onder de zetel geplaatst waarop de koningin werd gekroond? Laten we eveneens onderzoeken of er enige aanwijzing voor de toekomst ligt in het feit dat de koningin van Engeland, die boven die steen1 werd gekroond, keizerin van India is, vanwaar zoals we beweren de Indo-Europeanen kwamen en waar hun schitterende lang vergeten kennis wordt bewaard. Haar naam is Victoria. Het is de victorie voor de ‘nieuwe orde van de tijden’, en die nieuwe orde begon in Amerika waar haar komst werd vastgelegd op de tot dat moment ongebruikte voorkant van het huidige zegel van de regering van de Verenigde Staten. Een overwinning door de vereniging van de ego’s uit het Oosten en Westen; want Engeland strekt één hand uit naar het thuis van het nieuwe ras, dat ze nooit zal bezitten, terwijl ze met de andere India regeert en de cirkel sluit. Het kan een snel voorbijgaand beeld zijn, dat misschien enige tijd wordt uitgewist door een stroom van bloed, maar dit is de manier waarop de cyclussen voortrollen en hoe we de toekomst kunnen leren lezen. Want Engelands bestemming is niet bereikt; noch is het tijdstip daarvoor aangebroken.
1. Het is interessant dat er in India een belangrijke ceremonie bestaat die ‘de bestijging van de steen’ wordt genoemd.
Niemand van ons koestert te lang dwaze illusies; en zelfs indien Ierland eens een heilig land was, dan is dat nog geen reden waarom we daarheen zouden willen gaan. Want zij die door hun karma naar Amerika zijn geleid, zullen daar voor hetzelfde doel en voor dezelfde broederschap werken als anderen die in India en Europa zijn achtergebleven. De heersende taal en denkwijze in Amerika is de Engelse, hoewel ze elke dag veranderen. Daar vindt het werk in stilte voortgang, daarheen zijn vaders en moeders uit Europa getrokken, en hebben er krachten opgewekt die door hun aantrekking onvermijdelijk en voortdurend aan hunzelf verwante ego’s tot reïncarnatie brengen. En tot de grote opkomende en zich terugtrekkende stroom behoren ten slotte de vertraagde ego’s die, terwijl ze bij andere volkeren uitsterven, intussen incarneren te midden van de oudere achtergebleven rassen.
* * *
Zo zag het er tenminste uit toen de wolken optrokken – en toen heerste er opnieuw stilte.
William Q. Judge