Kansen in het kaliyuga
We leven in een interessante tijd, een tijd waarin geschiedenis wordt gemaakt. Ik geloof niet dat er volgens de nu beschikbare historische gegevens ooit een tijdperk is geweest waarin ernstige onderzoekers van de oude wijsheid, die wij theosofie noemen, kansen hadden zoals wij nu hebben. Het zijn juist de spanningen en de druk die ons hart openen en de sluiers om ons denken wegnemen. Hetzelfde slaat, zoals onze meesters ons hebben gezegd, op kaliyuga, de ijzeren eeuw; een hard en streng tijdperk waarin alles intens en intensief beweegt en alles moeilijk gaat; maar ook juist de tijd waarin geestelijke en intellectuele vorderingen het snelst kunnen worden gemaakt. Er zijn in het verleden werkelijk tijden geweest waarin chela’s of leerlingen wensten dat de omstandigheden moeilijker waren om hun de kans te geven sneller vooruit te komen.
In de Gouden Eeuw, een prachtige tijd om van te dromen, in de zogenaamde eeuw van Saturnus, een tijd van menselijke onschuld, liep alles soepel en mooi en werkte heel het omringende bestaan mee om alles mooi en aangenaam te maken, en er is iets in ons hart dat vurig verlangt daarnaar terug te keren, maar dat is niet waar een chela naar verlangt. Hij verlangt naar kansen; hij wil klimmen; hij wil toetsen wat in hem is, van binnenuit groeien.
Is het geen vreemde paradox dat juist in het hardste en wreedste van alle yuga’s het snelst vooruitgang kan worden geboekt? Ik denk dat die gedachte een wereld van wijsheid bevat en ik spreek er hier over omdat ik nog maar enkele dagen geleden een heel aandoenlijke brief ontving van een van de ‘onzen’ die wilde weten of er niet iets goeds in kaliyuga zit, of dat de mensheid zonder hoop ten onder moet gaan. Het is juist de tijd waarin gelegenheden tot vooruitgang zich het meest voordoen! Het is een tijd van kansen.